De ervaring van Job

Sinds 2007 zijn mijn ouders gastgezin bij Stichting Kinderhulp Bosnië. Toen mijn ouders begonnen als gastgezin was ik tien jaar, inmiddels zijn mijn ouders al meer dan mijn halve leven gastouder en ben ik zelf toegetreden tot het bestuur van de stichting. Het ieder jaar opvangen van twee vreemde kinderen thuis brengt veel dynamiek in huis, maar het is als opgroeiend kind ook een heel leerzame ervaring. Vol overtuiging van het goede werk dat mijn ouders als gastgezin hebben gedaan deel ik dan ook graag mijn ervaring van de afgelopen jaren.

De eerste ervaringen als gastgezin

“In het eerste jaar heb ik me voornamelijk verbaasd over hoe enthousiast de kinderen waren over het voor mij relatief simpele speelgoed”

Een soepel eerste jaar

Het eerste jaar ging het opvangen van de kinderen relatief soepel. We hadden het geluk dat een van de jongens een tante in Canada had en daardoor goed Engels kon spreken, ook hadden mijn oudere broer en mijn moeder een cursus Bosnisch gevolgd waardoor zij in staat waren een paar basale zinnetjes en woorden te spreken in het Bosnisch, woorden die ik in de afgelopen jaren ook heb opgepikt. Doordat een van de jongens Engels sprak was het relatief makkelijk te communiceren met de jongens.

In het eerste jaar heb ik me voornamelijk verbaasd over hoe enthousiast de kinderen waren over het voor mij relatief simpele speelgoed zoals de skelter, de fiets en de trampoline. Zo werden wij in de eerste week een keer om zeven uur ’s ochtends wakker van het geluid van de skelter. Wat bleek? Een van de jongens was vroeg opgestaan om zo vroeg mogelijk weer met de skelter te kunnen spelen, iets wat mij toen enorm verbaasde. Zelf heb ik vaak de vergelijking gemaakt dat de kinderen aan zoiets simpels als de skelter en de fiets net zoveel plezier beleefden als ik op die leeftijd in de Efteling, dan kun je nagaan hoe veel plezier ze wel niet hebben als ze vervolgens zelf naar de Efteling gaan in de laatste week. Destijds waren de kinderen drie weken in Nederland en die tijd is omgevlogen.

Na het eerste jaar

Waar het eerste jaar soepel verliep, verliep het tweede jaar iets stroever, maar daardoor was het achteraf wel veel leerzamer. Zelf had ik hoge verwachtingen nadat het eerste jaar zo goed was verlopen, maar inmiddels weet ik natuurlijk dat geen enkel jaar hetzelfde is. In tegenstelling tot het eerste jaar sprak geen van de jongens Engels wat het communiceren moeilijker maakte.

Als jongste uit een gezin met vier kinderen had ik echt wel geleerd hoe je moest samen spelen en mijn ouders hebben mij opgevoed met het credo ‘samen spelen, samen delen’. Iets wat voor mij moeilijk voor te stellen was, was dat de kinderen in Bosnië echt geen speelgoed hadden en dat merk je in hoe ze omgaan met speelgoed. De kinderen speelden niet met het speelgoed zoals dat ‘hoorde’ en soms ging wat speelgoed kapot, op de een of andere manier was dat voor mij heel moeilijk en frustrerend. Pas later realiseerde ik me dat kinderen die nooit echt speelgoed hebben gehad ook niet weten hoe je voorzichtig met speelgoed omgaat, dat is namelijk iets wat ik zelf ook heb geleerd, maar op jongere leeftijd.

De jaren die daarna volgden ging het steeds makkelijker. Toen ik naar de middelbare school ging kreeg ik te maken met huiswerk en had ik minder tijd om met de kinderen te spelen na schooltijd, maar door in het Bosnisch aan te geven dat ik voor school moest werken ging dat goed. Door thuis bezit te zijn met mijn huiswerk hebben de kinderen ook gezien dat je best doen op school belangrijk is.

Op bezoek bij de kinderen in Bosnië

Op mijn zestiende ben ik ook met mijn moeder in september, tijdens de septemberreis, naar Bosnië gegaan om kinderen op te zoeken die bij ons waren geweest. De directeur van mijn school had toestemming gegeven in de overtuiging dat wat ik daar kon leren, ik niet in mijn hele carrière op school zou kunnen leren. Hij had daar zeker gelijk in want daar zag ik voor het eerst met mijn eigen ogen echte armoede, dat heeft veel indruk op mij gemaakt.

Ook heb ik in Bosnië gezien en gehoord wat het effect is van de periode in Nederland voor de kinderen. Je kunt je namelijk afvragen of het niet juist ‘gemeen’ is om de kinderen een korte periode in de Nederlandse luxe te laten leven om ze daarna terug te brengen naar de uitzichtloze armoedige situatie in Bosnië waar ze vandaan komen. Maar in Bosnië heb ik geleerd dat juist die ene gelukkige ervaring in Nederland als een anker werkt voor de kinderen waar ze jaren op kunnen teren, de kinderen kijken er op terug en kunnen er kracht uit halen, ze zien dat het ook anders kan. Sommige kinderen veranderen zelfs totaal ten goede in gedrag en levenshouding. Naast de armoede in Bosnië die veel indruk op mij heeft gemaakt, heeft ook de dankbaarheid van de ouders en grootouders in Bosnië veel indruk op mij gemaakt. Zij zien echt de impact die de vakantie in Nederland maakt op de kinderen. Voor mij maakte de dankbaarheid en de gesprekken met de ouders en grootouders duidelijk dat de vakantie voor de kinderen in Nederland écht een goede zaak is.

Ik raad het iedereen aan om gastgezin te worden

Dat een korte vakantie in Nederland zo’n goede impact kan hebben op de kinderen in Bosnië, maakt het alle inspanning wat mij en mijn ouders betreft meer dan waard. In de makkelijke jaren vliegt de tijd voorbij en in de jaren dat het wat lastiger gaat is het zeker te doen. Onlangs zei mijn vader: ‘Je krijgt er misschien geen geld voor, maar je krijgt er zo veel meer voor terug.’ Dat zijn woorden die ik volledig onderschrijf.